Tarnica – szczyt do Korony Gór Polski. Jak już pisałam wcześniej o Bieszczadach w czasie swoich podroży uwielbiam odkrywać ciekawe miejsca i lokalne perełki. Człowiek całe życie „chodzi” po górach, zwiedza różne miejsca a Bieszczady były zawsze jakoś nie po drodze. W tym roku w kwietniu, spontanicznie podjęłam decyzję, że rzucam wszystko i jadę w Bieszczady 😛 Może nie wszystko a pracę na tydzień urlopu, znajomych, którzy nie mogli w tym terminie i tak sama wyruszyłam na podbój bieszczadzkich szlaków. Oczywiście sama zupełnie nie byłam bo jak to w górach zawsze są dobre „anioły” dookoła.
W innych górach, mam wrażenie czasem jest bardzo wielu ludzi na szlaku; tutaj w Bieszczadach, zwłaszcza poza sezonem, możesz być w swojej wędrówce sam ze sobą i podziwiać piękno gór.
I tak o to jednym z głównych punktów programu w Bieszczadach było wejście na Tarnicę. Szczyt wznoszący się na krańcu pasma połonin, w grupie tzw. gniazda Tarnicy i Halicza. Szczyt ten jest niezwykle rozległy, w głównej kulminacji znajduje się punkt geodezyjny, a nieco dalej od niego, nowy żelazny krzyż ustawiony w 2000 roku i upamiętniający – wraz z wmurowaną tablicą – pobyt ks. Karola Wojtyły 5 lipca 1954. Rozciągają się z niego wspaniałe widoki na Rawki, Połoninę Caryńską, Halicz, czy same Gorgany.
Oprócz szczytu do Korony Gór Polski, to tu znajduje się także kilka innych strzelistych, trudnych do zdobycia szczytów jak Krzemień, Halicz, czy Rozsypaniec.
Gniazdo Tarnicy, w odróżnieniu od Połoniny Wetlińskiej czy Caryńskiej, charakteryzuje o wiele bardziej rozbudowany masyw.
Jest on silnie rozczłonkowany i podzielony na kilka biegnących w różnych kierunkach grani. Stąd też nie dziwi duża ilość możliwości zdobycia masywu i różnorodnośc szlaków.
Piesze szlaki turystyczne:
Ustrzyki Górne – Szeroki Wierch – przełęcz pod Tarnicą – Halicz – Rozsypaniec – Przełęcz Bukowska – Wołosate:
- z Ustrzyk Górnych 3 h (↓ 2:15 h)
- z Halicza 1:15 h (z powrotem 1:35 h), z Wołosatego 4:50 h (↓ 4:05 h)
Wołosate – przełęcz pod Tarnicą – Krzemień – Bukowe Berdo:
- z Wołosatego 2 h (↓ 1:10 h)
- z Bukowego Berda 1201 m n.p.m. 1:40 h (z powrotem 2 h)
Stojąc na Tarnicy możesz podziwiać przepiękne widoki, które rozpościerają się stąd na wszystkie strony świata. Widać stąd Szeroki Wierch, Krzemień, Kopę Bukowską, Halicz, Połoninę Caryńską – to tylko te ważniejsze szczyty oraz Bieszczady po stronie ukraińskiej z Pikujem na czele. Wzdłuż trasy wytyczono także ścieżkę przyrodniczą: czyli kilkadziesiąt przystanków opisujących historię Bieszczadów (szlaki pasterskie, rośliny i zwierzęta).
Mój szlak zaczął się od Wołosatego przez Przełęcz Bukowską w stronę Halicza i Rozsypańca. Szczyty te leżą niejako na uboczu i w oddali od początków wszystkich szlaków masywu. Ale warto wybrać ten szlak, trochę naokoło ale w pieknych okolicznościach przyrody; fajny spacer, lekko pod górę z odpoczynkiem przy źródełku. Na początku idziemy otwartą przestrzenią, by potem maszerować szlakiem w środku lasu. W kwietniu był jeszcze śnieg, w związku z tym raz było wiosennie, raz zimowo a czasami pojawiało się już błotko na trasie. A jeśli się zmęczysz to po drodze, możesz odpocząć sobie na przełęczy w drewnianej wiacie, lub podejść troszkę do góry na punkt widokowy i zobaczyć piękną panoramę bieszczadzkich szczytów łącznie ze słupkami granicznymi Ukrainy.
Następnie udajemy się na Halicz, gdzie na szczycie niestety wiało niemiłosiernie ale widoki wynagrodziły wszystko. Sam Halicz cieszy się ogromną popularnością dzięki wspaniałej panoramie na polską i ukraińską cześć Bieszczadów. Najlepiej widać z niego górną cześć doliny Sanu ciągnącą się w stronę Przełęczy Użockiej, a w kierunku południowo-wschodnim Rozsypaniec, a także najwyższe bieszczadzkie szczyty z Pikujem na czele. A ciekawostką jest tutaj to, że według legendy w średniowieczu zbiegały się tu granice Polski, Węgier i Rusi.
Stojąc na szczycie Halicza widzimy już krzyż na Tarnicy i dalej kierujemy się w tą stronę. Cudowny, piękny szlak, na przełęczy Goprowskiej chwila odpoczynku w popołudniowym słońcu a stąd już chwila i będziemy na szczycie Tarnicy. Tak jak zawsze przy krzyżu stoją dzikie tłumy ludzi, tak w dniu, w którym była nie było zupełnie nikogo. Można było spokojnie podziwiać panoramę, zrobić zdjęcia, zadumać się nad krzyżem i tablicami pamiątkowymi. Było pięknie 🙂 i sam szczyt do Korony Gór Polski jakby nie było został zdobyty 🙂
Z powrotem wracaliśmy szlakiem z wysokimi schodami, dobrze, że w dół… dziwi trochę, że na tak odległym szlaku wymyślono schody. Mimo, wizualnie szpecą szlak, to jednak należy uznać, że są potrzebne; gdyż są to tak naprawdę progi przeciwerozyjne. Wcześniej odcinek ten był kamienisty oraz okresowo błotnisty i turyści wydeptywali coraz to nowe ścieżki obok, ingerując w otoczenie. A tak, każdy chodzi po głównym szlaku i nie niszczy przyrody.
Krzyż na Tarnicy
Jak już wcześniej napisałam, na szczycie Tarnicy stoi wysoki krzyż. Jest on jednym z 3 krzyży, jakie stanęły na szczycie Tarnicy. Zgodnie z opisami historycznymi: pierwszy, wykonany był z metalowych rur postawiony w wielkiej tajemnicy w 1979r. Była to chęć złożenia hołdu papieżowi Janowi Pawłowi II za jego pontyfikat. Później został on przeniesiony na Halicz. Kolejnym był krzyż skręcany, siedmiometrowy. Umieszczono go w 1987 roku, upamiętniając tym samym wejście (w 1954 r.) na Tarnicę ówczesnego księdza, Karola Wojtyły, późniejszego papieża. W tej sposób chcieli upamiętnić Jana Pawła II, jego wędrówki po Bieszczadach i uczcić jego trzecią pielgrzymkę do Polski. Tak powoli zaczęła rodzić się nowa tradycja. A od połowy lat 90-tych XX wieku tradycja przerodziła się w zorganizowane procesje Drogi Krzyżowej w każdy Wielki Piątek. Niestety został zniszczony przez wichurę.
Jednak w 2000 roku postawiono kolejny masywniejszy, duraluminiowy, który stoi na szczycie do dnia dzisiejszego.
W ciągu całego mojego dnia na szlaku na Tarnicę spotkałam dosłownie kilkoro ludzi, dlatego stwierdzam, że chodzenie po górach w powszedni dzień tygodnia a tym bardziej po sezonie ma swój wielki urok.
Człowiek kontempluje przyrodę, obcuje z naturą, podziwia piękne górskie panoramy i nikt nikomu nie przeszkadza, czy nie wchodzi w kadr 😛
Było pięknie i zimowo, niebawem wrócę tu jeszcze raz by poczuć bieszczadzkie szlaki w innej porze roku, równie bajecznej. Może lato? Lub jesień w złotej odsłonie…? Ktoś chce się wybrać również ze mną? 🙂
Tarnica – szczyt do Korony Gór Polski
Jeszcze rada techniczna!! Jesli jesteś na szlaku prowadzącym na Krzemieniec, Tarnicę, czy inne szlaki blisko granicy ukraińskiej. Pamiętaj by wyłączyć roaming w swoim telefonie komórkowym. Niestety Ukraina nie jest w Unii Europejskiej, w związku z tym połączenia jakiekolwiek wykonywane blisko granicy: wysyłanie smów, internet, czy nawet poczta głosowa – to wszystko będzie policzone jako sieć ukraińska, za którą zapłacisz „majątek”. Ta sieć jest silniejsza w tamtych okolicach i dla osób, które mysląc, że są w Polsce i dzwonią na polskie numery, mają połączenia za darmo; mogą tu się bardzo przeliczyć. Także pamiętaj, wyłącz roaming, dane w tle, bądź połączony w swojej macierzystej sieci; a wtedy nie odczujesz niczego złego jak przyjdzie rachunek po bieszczadzkich wojażach 🙂
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.